نقشه راه پاییز ۱۴۰۴

در سرزمینی کهن و پُرغرور، مردان و زنانی برخاستند از میان خاک و خورشید.
آنان باور داشتند که ایران، ریشه‌ای است در جانِ هر کس که دل در گروی دانش، تلاش و امید دارد.

آن‌ها با دست‌هایشان ساختند و با اندیشه‌هایشان جان تازه‌ای به خاک بخشیدند.

از لحظه‌ای که انسان تصمیم می‌گیرد بهتر شود، حتی اگر سخت باشد. پس هر کدامشان دانستند که تحول، از درون آغاز می‌شود.

گاهاً در مسیرشان، کوه‌ها مانع شدند، اما ایمانشان بلندتر از هر قله بود.
دشت‌ها خسته‌شان کردند، اما نگاهشان به افق، نیرو می‌بخشید.
آنان آموختند که تغییر در صبر، همکاری و آگاهی معنا می‌یابد.

اکنون ما، ادامه‌دهندگان همان راهیم.
نسل تازه‌ای از سلاله‌ای که باور دارد
تحول، یک حرکت است.

حرکتی از ناامیدی به ساختن،
و از فرد به جمع.